Column van Ageeth de Kuijer

Geen Requiem zonder het Ensemble Instrumental de concert des Pays-Bas

Terug van een prachtreis naar Nancy. Het Requiem van Mozart stond centraal en de uitvoering in de prachtige Eglise Saint-Joseph zullen we niet snel vergeten, niet alleen door de mooie zang, maar zeker ook door de plotselinge duisternis. Slechts enkele minuten, maar lang genoeg om te ervaren hoe bijzonder het was, hoe er wellicht van bovenaf een teken was gegeven om de opmaat naar het Kyrie extra cachet te geven. Dat lukte, en hoe! Oplettende koorleden en mensen in het publiek zagen dat er in de momenten van donkerte enkele violisten naar elkaar bogen om nog iets van licht te kunnen spotten, hoe hun strijkstokken boven hun instrument bleven hangen, hoe er een mate van bijna devotie boven orkest en koor bleef. Hoe concertmeester Iris haar orkest volledig onder controle hield en hoe, na het teken van dirigent Martin, alle instrumenten weer op scherp stonden. Het Kyrie werd opnieuw ingezet en velen voelden het kippenvel langs hun armen strijken.
Je kunt natuurlijk veel schrijven over een concert van Mozart in plaatsen waar dan ook, maar dit keer wordt het orkest centraal gezet, want de schrijver van deze column heeft het orkest hoog zitten. We weten allemaal hoe het geweest is en je snapt dat de schrijver van het orkest houdt.
De titel van deze column is best flink, maar dat mag ook wel, want al heel wat jaren gaat IC Productions niet op concertreis zonder instrumenten. En om wie gaat het? Natuurlijk, om de Chef d’orchestre Martin van der Brugge; oké, ook om koor en solisten Sabine, Eske, Leon en Frank.
En in deze column genoemd de instrumentalisten van het Ensemble onder leiding van concertmeester Iris.
Viool 1: Iris-Joke-Esther en Julia. Viool 2: Liet-Gosia en Gerda. Altviool: Cora en Naima. Cello: Anne en Stans. Contrabas Hans. Hobo 1 en 2: Willem en Mirella. Fagot 1 en 2: Jeroen en Ludian. Trompet 1 en 2: Maurice en Edwin. Pauken: Jos en op het orgel Rob.
Zo naast elkaar de namen bij al die prachtige instrumenten. Doe je ogen dicht, dan zie je ze voor je, in die ‘orkestbak’. We kunnen niet zonder hen en dat willen we graag in deze column laten weten. Dank, lieve orkestleden en tot een volgende reis dus!
Ageeth, alt